Orpg|| Lauren & Tessa

Enrique Emanuel Salvador

Ik loop even op Alice af en geef haar een knuffel, uiteindelijk laat ik haar los "ik wil best met je mee als je dat wilt, Austin is er ook altijd nog.. Of als ik iets voor je moet regelen.. Uh voor jullie ik kan aan mijn agent vragen of hij binnen een aantal minuten een privé jet regelt zodat jullie zo snel mogelijk bij hem kunnen zijn en/of een auto ! " ratel ik maar door.
Ik zie wat dus waarschijnlijk de zus van Alice is raar van Alice naar mij kijken "uh oh god ik ben me helemaal vergeten voor te stellen ik ben.." Zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteken maar voor ik mijn naam kon zeggen antwoord de zus al "ik weet wie je bent hoor, ik had me je alleen wat uh.. Soepeler voorgesteld gezien je beroemd bent" zegt ze dan wel nog ietwat lachend.

Austin Miller

De docent komt beginnen en begint meteen met zijn uitleg en doet enkele stappen voor. We doen hem na en uiteindelijk oefenen we op de muziek.

Christabella Maria Martinez

Ik hoorde degene die binnen was gekomen in een vreemde taal praten, wie was het nou ?
Uiteindelijk hoor ik Alice wat snikken en het verhaal vertellen 'ik wou dat ik op kon staan en je een knuffel kon geven.. Heel veel sterkte !' Zeg ik dan in gedachte tegen Alice.

Alice April Anderson

"Ik wou dat je mee kon, maar je moet hier blijven bij Bella. Zij heeft jou meer nodig dan ik." Ik kijk even naar Bella. "We hebben zelf een privé jet geregeld aangezien dit een noodgeval was, dus hebben we alles al geregeld." zegt Alison. Ik kijk haar even aan. "Laten we gaan." mompel ik. Ik geef Enrique nog een snelle blik en loop dan de kamer uit. 'Enrique is bij je, ik kom zo gauw als ik kan terug' denk ik nog en stap een taxi in.
Uiteindelijk komen we bij de villa aan, ik loop snel naar binnen en pak enkele spullen in en loop weer naar buiten. De taxichauffeur voert ons naar een lokale luchthaven, waar een privé jet op ons staat te wachten.
We plaatsen ons in een van de zeteltjes. "Over een halfuur stijgen we op." zegt een hostesse. Ik knik even en zucht dan. Ik wou dat Enrique hier was en mij gerust kon stellen... Ik ben zo bang om mijn ouders te zien.

Enrique Emanuel Salvador

Ik had de stoel naast Bella haar bed geschoven, ik zucht.
Ik begin gewoon maar tegen Bella te praten, ergens voelde ik me stom.. Praten met iemand die niet terug praat.
Opeens zie ik een vinger van Bella bewegen, ik spring op waardoor mijn stoel op de grond valt.
Ik sprint de deur uit op zoek naar de arts terwijl ik Austin opbel, zodra hij opneemt schreeuw ik nog net niet door de telefoon heen "ze bewoog haar vinger !" Roep ik er doorheen, tegelijkertijd tegen Austin al de dokter van Bella die net voorbij liep.

Austin Miller

"Dat is een goed teken!" hoor ik de dokter roepen. Fijn toch dat ze een teken van leven vertoond... "Dat is super!" probeer ik enthousiast te zeggen. Ik leg weer af. Hoe erg gaat Bella mij wel niet haten, het is mijn schuld allemaal.... De pauze is gedaan, we gaan verder met dansen.

Christabella Maria Martinez

Ik hoor Enrique enthousiast binnen komen samen met de arts.
De arts doet een aantal onderzoeken "ik heb nog nooit zo'n snelle voortuigang gezien !" Zegt de arts verwonderd "hoor je dat Bella ik wist wel dat je een vechter bent " hoor ik Enrique blij zeggen, maar hij moest eens weten 'dankjewel Alice' denk ik in mijn hoofd.
"Er treed ook al meer hersenactiviteit op" zegt de arts dan 'nou zeg als ik niet beter zou weten zou het bijna klinken alsof ik een dom blondje was en nu wat slimmer aan het worden ben' denk ik dan ietwat lachend bij mezelf.
Plotseling word ik een beetje sip, ik wou dat Austin hier was om de vreugde te delen.

Alice April Anderson

'Graag gedaan...' denk ik terug. Ik heb geen zin om een lang antwoord terug te geven. "Over een kwartier stijgen we op." zegt de stewardess. Ik geef een knikje. "Alice... Is er geen manier waarop we opnieuw kunnen proberen?" Alison kijkt mij doordringend aan. "Dat weet ik niet... Maar we kunnen het proberen." Ik laat een klein glimlachje verschijnen en geef mijn zus een knuffel. Ik laat haar terug los. 'Word maar snel weer wakker, dan kan je Enrique subtiel zeggen dat ik hem mis. Of wacht beter idee... Ik stuur hem nog gauw een berichtje' denk ik dan nog.
Ik pak mijn telefoon en stuur een berichtje naar Enrique: Ik zal je missen, let goed op ons Bella X
Ik druk op verzend en steek mijn telefoon weer weg.

Enrique Emanuel Salvador

Als ik een sms'je krijg kijk ik gelijk op mijn telefoon, mijn glimlach verkleind iets, ik wou dat ik nu bij haar kon zijn maar dat kon ik Austin ook niet aandoen.
Ik wou dat ik bij je kon zijn, mis je nu al. Bella heeft net een vinger bewogen en er is meer hersen activiteit. Ze hersteld snel dus wie weet of ze misschien nog snel wakker word x stuur ik terug naar Alice.

Austin Miller

Ik kleed mij om en loop naar de kantine, waar ik wat te eten haal. Plots hoor ik iemand achter mij enthousiast zeggen: "Hey Austin!" Ik draai mij om en zie Malia, er verschijnt meteen een glimlach op mijn gezicht. "Ik wist niet dat je hier naar school ging?" zeg ik dan met een vragende blik erbij. Ze knikt en pakt ook te eten. We lopen naar een tafel, waar we gaan zitten en praten verder.

Christabella Maria Martinez

Uiteindelijk komt de arts binnen gelopen weer "helaas zijn de bezoekuren over en aangezien jullie geen familie zijn.. Maar ik heb de resultaten nog eens bekeken van de testen, als ze zo door blijft gaan word ze morgen wakker " zegt hij dan tegen Enrique.
Ik zou wel een vreugde sprongetje kunnen maken, mits het waar was natuurlijk en ik echt morgen wakker zou worden.

Alice April Anderson

Dat is super nieuws, ik duim vanuit Italië! ; -) x stuur ik nog gauw. "We gaan opstijgen." zegt de stewardess dan. Ik klik mij vast met de veiligheidsriem.
Enkele minuten later hangen we in de lucht. Ik kijk naar Alison, die naar mij kijkt. "Ik ben blij je weer te zien." zegt ze dan met een glimlach. Ik glimlach even terug en kijk dan weer voor mij uit.

Enrique Emanuel Salvador

'' Ik zie je morgen weer en hopelijk word je dan inderdaad wakker '' zeg ik dan tegen Bella.
Het was eigenlijk best sneu dat ze alleen achter moest blijven, maar het was niet anders.
Ik loop het ziekenhuis uit, gelukkig waren de journalisten kennelijk ergens anders heen gegaan.
Ik stap in een taxi die klaar staat, na een tijdje kom ik weer aan bij de villa.
Als ik binnenkom loop ik gelijk door naar de keuken en pak wat te drinken, als Austin terug zou zijn zou ik het nieuws wel vertellen en ook gelijk maar vertellen van Alice want dat was ik vergeten op het moment dat ik hem belde.

Austin Miller

De bel gaat. "Nou, dat was gezellig." zeg ik met een glimlach terwijl we afruimen. "Ik ga maar eens naar mijn les. Doeg!" Ik loop naar het wiskundelokaal, waar ik wacht op de docent.

Christabella Maria Martinez

Een zucht verlaat opnieuw mijn mond, daar lag ik dan helemaal alleen.
Niemand was er om tegen me te praten, en ik kon niet echt slapen aangezien ik al een soort van in slaap was.
Wat was dit een kwelling zeg 'morgen zou ik wakker moeten worden volgens de dokters' zeg ik dan nog maar in gedachte tegen Alice.

Alice April Anderson

'Dat is super nieuws!' denk ik terug. Ik moet even glimlachen.
Enkele uren later landen we op een lokale luchthaven in Ancona. We stappen uit het vliegtuig en nemen onze bagage aan. Meteen komt er een meisje op ons gevlogen van ongeveer 7 jaar oud. "Madre!" roept ze uit en knelt haar armen om de benen van Alison. Ze tilt haar op. "Alice, dit is je nichtje Aurora." zegt ze dan met een glimlach. Ik til een vinger op en aai haar over een van haar wangen. "Dag meid." zeg ik met een glimlach. Alison geeft Aurora aan mij. Ik houd haar vast, ze klemt haar handen rond mijn nek. "Tante Alice!" zegt ze dan enthousiast. Wauw, ze kent en herkent mij. Ze hebben dus over mij verteld? Er komt een andere jongen bij. "Dit is Riccardo, mijn verloofde, en onze zoon Matteo." Het jongetje is waarschijnlijk rond de drie jaar oud. Ik zet Aurora terug op de grond. "Ik had geen idee dat je nog een zoontje had." Alison haalt haar schouders op. "Kom, laten we naar padre gaan." Ik knik en we lopen naar de auto.

Enrique Emanuel Salvador

Uiteindelijk hoor ik de deur open en dicht gaan, dat zal waarschijnlijk Austin zijn.
Na een klijn tijdje komt Austin de keuken ingelopen "heey !" Zeg ik dan.
"Waar is Alice?" Vraagt Austin dan "haar zus kwam vandaag naar het ziekenhuis, haar vader ligt op sterven dus ze is naar Italië gegaan met haar zus mee" zeg ik dan, ik kijk even naar de grond me een beetje schamend ergens dat ik niet mee kon met haar.
"En ik heb ook nog wat goed nieuws, als Bella zo door blijft gaan met haar herstel word ze morgen ergens wakker. Dus ik dacht dat we allebei misschien morgen bij haar kunnen wachten, ik begreep van de arts dat mensen met dit soort toestand nogal verward kunnen zijn dus het zal ook fijn voor haar zijn als ze twee bekende gezichten ziet " zeg ik er dan nog achteraan met een kleine glimlach.

Austin Miller

Ik kijk Enrique meteen aan. Hoe zal Bella wel niet reageren als ze mij ziet? Wie weet geeft ze mij meteen een slag in mijn gezicht omdat ik mij zo idioot heb gedragen en haar dit heb aangedaan. Ik ga even zitten op een stoel. "Wat jammer voor Alice, maar gelukkig kan ze hem nu nog wel zien." begin ik. Ik kijk even naar buiten en dan weer naar Enrique. "En ik denk dat ik beter niet mee ga, dit is mijn fout Enrique. Als ik niet boos was weggegaan, was Bella nooit op haar motor gekropen en lag ze daar nu niet zo bij!" Ik schuif de stoel naar achter, iets te hard blijkbaar want hij valt om. "Bella zal mij nooit meer willen zien, snap je dat niet? Ik vergeef mij dit zelf nooit..." Het laatste zeg ik wat zachter en schud mijn hoofd.

Christabella Maria Martinez

Ik hoor even iemand de kamer in lopen, wat rommelen en weer weglopen.. Waarschijnlijk een van de zusters of artsen die kwam controleren.
Ik hoopte zo dat morgen Enrique en Austin er allebei waren, dan zou ik Enrique een knuffel geven en hem wegsturen en Austin ook eerst een knuffel geven en daarna een draai om zijn oren omdat hij zichzelf de schuld geeft, in mijn gedachte moet ik zelf even lachen om die gedachte.

Alice April Anderson

We komen aan bij ons ouderlijk huis. Ik zie mijn ma op de drempel staan met tranen in haar ogen. Mijn zus en haar gezin stappen al uit, ik blijf nog even zitten en kijk mijn moeder aan.
Na enkele minuten stap ik toch uiteindelijk uit en blijf weer staan. Mijn moeder komt naar mij toegelopen. "Alice!" zegt ze al snikkend en slaat haar armen om mij heen. "Mi sei mancato così!" zegt ze al huilend. Ik sla mijn armen ook om haar heen en mijn ogen beginnen wat te prikken. Ik had altijd gedacht dat mijn moeder emotieloos was, maar kijk eens aan...
Na even laten we elkaar los en wenkt Alison mij. Ik loop achter haar aan, met mijn moeder op haar beurt achter mij aan en we lopen naar de woonkamer. Daar aan de haard zie ik mijn vader in de zetel liggen. "Padre!" zeg ik al huilend en loop naar hem toe. Hij kijkt even op en staart dan weer voor zich uit. Ik ga naast hem zitten op mijn knieën en leg mijn hand op zijn arm. De tranen stromen over mijn wangen.

Enrique Emanuel Salvador

Even kijk ik verbaasd naar Austin, al snel verandert mijn gezichtsuitdrukking weer.
"Austin je kan er echt niets aan doen, als iemand hier fout is, is het de bestuurder die haar aanreed en vervolgens doorreed. Daarbij je kent Bella, ik weet zeker dat ze je liever een klap zal geven voor dat je denkt dat het jouw fout is dan dat het daadwerkelijk jouw fout is. Je ziet zo dat ze veel om je geeft, dat gaat niet zomaar over.. Ze zal eerder betreurd zijn dat je er niet bent" zeg ik dan.
"En nou en al geeft ze je een klap, wat ik zeker weet dat ze dat niet zal doen, dan weet ik zeker dat Bella al denkt dat jullie quite staan " zeg ik dan met een kleine glimlach.
"Maar nogmaals, ik denk eerder dat ze je het in het Spaans uitscheld omdat je jezelf de schuld geeft.. Maar ga alsjeblieft mee, ik weet dat je, je rot voelt maar doe het voor haar. En je weet pas wat ze denkt als je haar ziet.. Je kan haar niet voor eeuwig ontlopen " zeg ik dan nog.

Austin Miller

Ik schud mijn hoofd. "Het gaat om het principe, Enrique, maar laten we dit even rusten. Ik zie morgen wel wat ik doe. Ik wou een gezellige avond hebben, maar met Bella in het ziekenhuis en Alice zo ver weg, gaat dat niet meer." Ik draai mij en loop naar de woonkamer. Ik plof neer in de zetel en staar wat naar buiten.

Alice April Anderson

Na enkele minuutjes haalt mijn zus mij weg. "Padre heeft rust nodig." zegt ze en toont mij mijn slaapkamer, waar mijn koffers al staan. "Dankjewel." zeg ik terwijl ze mij een knuffel geeft. Daarna loopt ze weg, ik sluit de deur. Mijn oude slaapkamer... Alsof ik er nooit ben weggeweest... Ik ga met een vinger over het houtwerk van het bed en plof er dan op neer. Ik pak mijn telefoon en stuur een berichtje naar Enrique: Padre ziet er echt vreselijk uit... Ik blijf hier waarschijnlijk een tijdje X
Ik druk op verzend en stop mijn telefoon weg. Plots wordt er op mijn deur geklopt en komt mijn moeder naar binnen. "Madre." begroet ik haar en ze komt naast mij zitten op het bed. "Het spijt me zo wat ik heb gedaan, Alice. Dat was de stomste beslissing in mijn leven ooit." Er lopen tranen over haar wangen. Hoe lang heb ik wel niet op die 'het spijt mij' gewacht? Dat was alles wat ik nodig had om het te vergeten, maar nu het moment daar is, doet het mij niet veel meer. Het is nu zo gebeurd en het heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Of ik het mijn ouders het nog schuldig neem? Misschien een beetje...
Ik sla mijn armen rond haar heen. "Ik vergeef het jullie." zeg ik zacht en er biggelt een traan over mijn wang.

Christabella Maria Martinez

Langzamerhand word het steeds stiller in het ziekenhuis, konden ze geen radio of iets aanzetten hier.
Ik probeer een soort van in slaap te komen, hoe wist ik niet omdat ik al een soort van in slaap was.
Vervolgens probeer ik maar aan leuke herinneringen te denken.

Enrique Emanuel Salvador

Als ik een berichtje van Alice binnen krijg antwoord ik er op Ik wou dat ik bij je kon zijn om je te steunen en je een knuffel kon geven, sterkte nogmaals x
Vervolgens loop ik naar Austin de woonkamer in "wat dacht je er van dat we gewoon een film opzetten " zeg ik dan, Austin stemt toe.
We halen een horror film tevoorschijn en zetten die aan, ik maak nog snel popcorn en neem die mee naar de woonkamer.

Austin Miller

Ik neem een hap van de popcorn en volg gespannen de film.
Al gauw is het een pauze in de film. Ik kijk naar Enrique op. "Heb jij al ooit eens gehad dat je een meid bent tegengekomen en vanaf het eerste zicht, zonder ook maar iets van die persoon te kennen, iets had van: wauw?" rol ik er dan maar uit. Die vraag stelde ik mij nu ook al een hele dag sinds Malia. Ik weet niet wat voor soort gevoel dat is, maar...

Christabella Maria Martinez

Ik denk aan de eerste keer dat we elkaar zagen en ons voorstel ronde, hoe ik moest lachen om Austin die met zijn wenkbrauwen wiebelde zoals hij zo vaak deed.. Vervolgens moet ik daardoor aan die keer denken dat ik het ook probeerde te doen maar het me niet lukte.
De keer dat we met zijn allen uitgingen, de dag op het strand, het shoppen met Alice, het eerste schoolfeest waar ik dus kennelijk mijn drinken over Austin heen had gegooid.. Wat me bracht bij de gedachte van hoe ik even later daardoor in een kippenpak liep.
Ik dacht aan de keren dat Enrique en Austin er voor me waren en ik dacht aan de tijden dat het goed ging tussen Alice en mij en ik hoopte dat het dit keer zo gezellig met elkaar kon blijven.
Het lukt me om mijn lippen in een glimlach te vormen waardoor mijn glimlach toen het lukte nog iets groter werd.

Alice April Anderson

"Madre, Alice!" hoor ik plotseling Alison in paniek roepen. We springen allebei recht en haasten ons naar mijn zus. Ze staat naast mijn vader, die er nog slechter uitziet als daarnet. We hurken met zijn allen rondom hem neer. "Alice..." weet hij uit te brengen en ik leg mijn hand in zijn hand en geef hem een kneepje. "Sorry..." zegt hij nog en dan hapt hij naar adem en de volgende seconde sluit hij zijn ogen. "Padre? Padre!" roep ik in huilen uit en sla mijn armen om hem heen. "Ik vergeef het je, padre." zeg ik al snikkend. Alison slaat een arm om mij en huilt ook, mijn moeder doet hetzelfde.

Enrique Emanuel Salvador

Ik kijk Austin heel even verbaasd aan, en dan frons ik mijn wenkbrauwen even "ik denk wat voor mij het dichtstbijzijnde bij zo'n gevoel Alice is. Die avond met haar op dat gemaskerde bal, ik wist niet wie ze was en zij wist gelukkig ook niet wie ik was.. En toen wist ik gewoon dat ik wou weten wie ze was, haar leren kennen.. " zeg ik dan even met een kleine glimlach terug denkende aan het gemaskerde bal en daarna ietwat treurig dat Alice nu zo ver weg was, al snel herstel ik me weer even "ik heb wel in het verleden meiden gezien waarvan ik dacht wauw.. Maar ik kan het me vaak niet veroorloven om gelijk op het eerste moment te denken van ja dit zou wel eens wat kunnen zijn, door het beroemd zijn, ik ben daar altijd nogal wat voorzichtig in geweest" zeg ik dan, er aan denkend dat ik niet vaak uit was geweest met meisjes maar ik toch de stikker van playboy op me geplakt kreeg door de media.
Dan kijk ik weer naar Austin op "maar je hebt dus iemand op het oog ?" Zeg ik dan met een kleine glimlach.

Austin Miller

"Dat kan ik wel begrijpen in verband met dat beroemd zijn enzo..." had ik nog gezegd tegen Enrique.
Ik kijk op naar Enrique. "Nou, vanochtend liep of nou ja, skatete ik tegen een meid aan en damn ze is echt prachtig! Ze zit nu ook blijkbaar op onze school en ze kan mij gewoon zo'n goed gevoel geven... Ik ken haar misschien nog maar een dag, maar ik kan gewoon niet wachten om meer tijd met haar te spenderen." Ik zucht. "Maar oke, niet om vrouwelijk te doen... maar mijn emoties liggen de laatste tijd enorm overhoop dus ja..."
Plots gaat mijn telefoon en die van Enrique tegelijk af. Ik pak hem meteen en lees het bericht van Alice: Padre gestorven... Ik probeer op tijd te zijn voor het examen X
"Oh nee, arme Alice!" zeg ik met een droevig gezicht. "Ik kan gauw wat goed nieuws gebruiken hoor, alles lijkt enkel maar slecht te gaan de laatste tijd." Ik schud mijn hoofd.

Christabella Maria Martinez

Allemaal beelden flitsen voorbij me van de afgelopen tijden nogsteeds in hef huis.. De leuke momenten maar ook de mindere.
Ik hoor Alice in mijn hoofd, haar vader was gestorven 'ik wou dat ik je een knuffel kon geven nogmaals, heel veel sterkte aan jou en je familie' denk ik dan terug, wat treurig voor Alice.
Ik voel me wat raar en het lijkt net alsof er opeens een heel fel licht schijnt, mijn ogen slaan opeens open.. Ik schiet overeind, half in paniek en buiten adem.
Ik schrik van alle draadjes die aan me zitten en probeer ze van me weg te trekken waardoor er iets keihard gaat piepen.
De zuster komt de kamer binnen gerend, ze probeert me weer wat op het bed te drukken en probeert kalmerend tegen me te praten.
Het was zo raar, ik had allemaal gedachtes door elkaar heen van voor het ongeluk en ook een beetje tijdens de rare slaap.
Er beginnen tranen over mijn wangen te stromen "gaat alles goed met Austin ?" Vraag ik dan in paniek, een gedachte die bij me naar boven kwam waar ik ook aan moest denken vlak voor het ongeluk, ik maakte me toen zorgen om hem.
"Zal ik hem voor je bellen ?" Vraagt de zuster dan, huilend knik ik.
De vrouw pakt mijn telefoon tevoorschijn en belt dan, ze zet de telefoon aan mijn oor terwijl ze over mijn arm wrijft om me wat rustiger te maken.
Ik begin nog harder te huilen als ik Austins verbaasde stem vragend hallo hoor zeggen " Austin ! Ik ben zo blij dat ik je stem hoor ! Gaat alles goed met je ? " zeg ik dit keer dan half snikkend en lachend tegelijkertijd.
De dokter was inmiddels ook aan komen lopen en was nu met de zuster aan het fluisteren, ik kon er dingen uit opvangen dat ik wel erg snel was.
"Kan je alsjeblieft naar het ziekenhuis komen, ik wil je zo graag een knuffel geven en je de eerste twintig minuten niet loslaten. En geef Enrique een schop onder zijn culo en zeg dat hij zo snel mogelijk naar Alice moet gaan om haar op te vangen " zeg ik dan nogsteeds een soort van half lachend en huilend.
Austin blijft een beetje stil, opeens bedacht ik aan de dingen die hij zei over dat hij dacht dat het zijn schuld was " Austin, ik ben niet boos op je het is helemaal niet jouw schuld.. Het is degene die me aanreed zijn schuld. alsjeblieeefftt.. Het zou me zo blij maken als ik je even kon zien " zeg ik dan een soort van smekend, nog een soort van half gesmoorde snik ontsnapte mijn mond.